Z NAMI ANGIELSKI NIE STRASZNY !

Brytyjska odmiana angielszczyzny ma osiem dwugłosek ('diphthongs'), t.j. dźwięków samogłoskowych o zmiennym położeniu języka. Większość z nich zbliżona jest znacznie do podobnych głosek języka polskiego, choć tzw. 'dwugłoski centrujące' nie mają w polszczyżnie odpowiedników.

4.1. Dwugłoski w czworokącie

Wpisane w czworokąt samogłoskowy wyglądają dwugłoski jak w pokazanym niżej diagramie, gdzie strzałki symbolizują ruch języka od pierwszej samogłoski składającej się na dwugłoskę do drugiej.

4.2.1.

Właściwa wymowa dwugłosek wymaga:

(1) przyswojenia sobie poprawnej wymowy obu samogłosek wchodzących w ich skład, oraz

(2) ograniczenia ślizgowego ruchu języka w kierunku drugiej samogłoski tak, by nie została ona w pełni wyartykułowana.

Mimo, że w transkrypcji dwugłosek tzw. 'przymykanych' (/aI,aU,oI,eI,WU/) występują samogłoski przymknięte na drugiej pozycji, w rzeczywistości w naturalnej, potocznej wymowie wszystkie dwugłoski angielskie kończą się centralnym położeniem języka: /aW,oW,eW/.

Fakt ten prowadzić może do niezrozumienia przez Polaka naturalnie podawanego tekstu, w którym redukcje dotyczą także innych dźwięków (patrz Formy słabe).

4.2.2.

Typowym błędem Polaka w wymowie 'dwugłosek centrujących' jest wstawianie głoski /j/
lub /w/ między obie samogłoski dyftongu, t.j. przed końcową 'schwa'.

W rezultacie powstają nie-angielskie zbitki /ijW, uwW, ejW/, np. w wyrazach here , sure , their .

4.2.3.

Wiele trudności samogłoskowych pojawia się także w wypadku dwugłosek,
np. brak właściwej redukcji w mowie szybkiej, czy nadmierne unosowienie przed
spółgłoskami nosowymi (patrz).

4.3. Alternacje morfologiczne dwugłosek

Alternacje (oboczności) morfonologiczne w zakresie dźwięków niespółgłoskowych to takie pary wyrazów, w których wymowa akcentowanej samo/dwugłoski zmienia się zależnie od ich struktury morfologicznej, głównie zastosowanego przyrostka. Przyrostki rdzennie angielskie nie wywołują alternacji: -er, -ing, -ed, podczas gdy część przyrostków pochodzących z łaciny je wywołuje. Alternacje takie są bardzo charakterystyczną cechą fonetyki języka angielskiego.

Obserwuje się następujące główne ich typy:

TYP	PRZYKŁAD
aI / I	line	'linear
aU / U	pro'found	pro'fundity
eI / Q	sane	'sanity
WU /

Brytyjska odmiana angielszczyzny ma osiem dwugłosek ('diphthongs'), t.j. dźwięków samogłoskowych o zmiennym położeniu języka. Większość z nich zbliżona jest znacznie do podobnych głosek języka polskiego, choć tzw. 'dwugłoski centrujące' nie mają w polszczyżnie odpowiedników.

Wpisane w czworokąt samogłoskowy wyglądają dwugłoski jak w pokazanym niżej diagramie, gdzie strzałki symbolizują ruch języka od pierwszej samogłoski składającej się na dwugłoskę do drugiej.

Właściwa wymowa dwugłosek wymaga:

(1) przyswojenia sobie poprawnej wymowy obu samogłosek wchodzących w ich skład, oraz

(2) ograniczenia ślizgowego ruchu języka w kierunku drugiej samogłoski tak, by nie została ona w pełni wyartykułowana.

Mimo, że w transkrypcji dwugłosek tzw. 'przymykanych' (/aI,aU,oI,eI,WU/) występują samogłoski przymknięte na drugiej pozycji, w rzeczywistości w naturalnej, potocznej wymowie wszystkie dwugłoski angielskie kończą się centralnym położeniem języka: /aW,oW,eW/.

Fakt ten prowadzić może do niezrozumienia przez Polaka naturalnie podawanego tekstu, w którym redukcje dotyczą także innych dźwięków (patrz Formy słabe).

4.2.2.

Typowym błędem Polaka w wymowie 'dwugłosek centrujących' jest wstawianie głoski /j/
lub /w/ między obie samogłoski dyftongu, t.j. przed końcową 'schwa'.

W rezultacie powstają nie-angielskie zbitki /ijW, uwW, ejW/, np. w wyrazach here , sure , their .

4.2.3.

Wiele trudności samogłoskowych pojawia się także w wypadku dwugłosek,
np. brak właściwej redukcji w mowie szybkiej, czy nadmierne unosowienie przed
spółgłoskami nosowymi (patrz).

4.3. Alternacje morfologiczne dwugłosek

Obserwuje się następujące główne ich typy:

Brytyjska odmiana angielszczyzny ma osiem dwugłosek ('diphthongs'), t.j. dźwięków samogłoskowych o zmiennym położeniu języka. Większość z nich zbliżona jest znacznie do podobnych głosek języka polskiego, choć tzw. 'dwugłoski centrujące' nie mają w polszczyżnie odpowiedników.

Wpisane w czworokąt samogłoskowy wyglądają dwugłoski jak w pokazanym niżej diagramie, gdzie strzałki symbolizują ruch języka od pierwszej samogłoski składającej się na dwugłoskę do drugiej.

Właściwa wymowa dwugłosek wymaga:

(1) przyswojenia sobie poprawnej wymowy obu samogłosek wchodzących w ich skład, oraz

(2) ograniczenia ślizgowego ruchu języka w kierunku drugiej samogłoski tak, by nie została ona w pełni wyartykułowana.

Mimo, że w transkrypcji dwugłosek tzw. 'przymykanych' (/aI,aU,oI,eI,WU/) występują samogłoski przymknięte na drugiej pozycji, w rzeczywistości w naturalnej, potocznej wymowie wszystkie dwugłoski angielskie kończą się centralnym położeniem języka: /aW,oW,eW/.

Fakt ten prowadzić może do niezrozumienia przez Polaka naturalnie podawanego tekstu, w którym redukcje dotyczą także innych dźwięków (patrz Formy słabe).

4.2.2.

Typowym błędem Polaka w wymowie 'dwugłosek centrujących' jest wstawianie głoski /j/ lub /w/ między obie samogłoski dyftongu, t.j. przed końcową 'schwa'.

W rezultacie powstają nie-angielskie zbitki /ijW, uwW, ejW/, np. w wyrazach here , sure , their .

4.2.3.

Wiele trudności samogłoskowych pojawia się także w wypadku dwugłosek, np. brak właściwej redukcji w mowie szybkiej, czy nadmierne unosowienie przed spółgłoskami nosowymi (patrz).

4.3. Alternacje morfologiczne dwugłosek

Obserwuje się następujące główne ich typy:

Typowym błędem Polaka w wymowie 'dwugłosek centrujących' jest wstawianie głoski /j/
lub /w/ między obie samogłoski dyftongu, t.j. przed końcową 'schwa'.

Wiele trudności samogłoskowych pojawia się także w wypadku dwugłosek,
np. brak właściwej redukcji w mowie szybkiej, czy nadmierne unosowienie przed
spółgłoskami nosowymi (patrz).